Όταν προσωπικά ακούω τον όρο "αντιδραστικός" μέσα από το δικό μου διανοητικό πρίσμα ταυτίζω την έννοια αυτή με πολλές καταστάσεις,ιδέες και πρόσωπα. Ναι,θα μπορούσα να πω ότι αυτή η λέξη ηχεί στα αυτιά μου και προβάλλεται στις κόρες των ματιών μου ως ένα άνοιγμα για αντιπαραβολή πολλαπλών παραδειγμάτων. Όμως,αν είχα μόνο μια επιλογή για να ταυτίσω με κάποιον ή κάτι την έννοια του αντιδραστικού θα τοποθετούσα στον θρόνο της εννοιολογικής αυτής ταύτισης τον Νικόλα Γκόμες Ντάβιλα. Λίγοι είναι στην Ελλάδα οι άνθρωποι που ξέρουν τον Κολομβιανό συγγραφέα.Άλλωστε ο ίδιος δεν έγραφε πολύ ή μάλλον μπορεί και να μην ενδιαφέρονταν τα προϊόντα της νόησης και της πένας του να πάρουν έκταση στο παγκόσμιο πνευματικό και μη, στερέωμα.
Ο Ντάβιλα κατ'εμέ ενισχύει την αρνητική προσωπική κριτική στάση που έχω για τον στείρο ακαδημαϊσμό των πτυχίων και των τίτλων γνώσης και τεχνικής. Ο Ντάβιλα δεν σπούδασε ποτέ σε κάποιο πανεπιστήμιο, παρ' όλα αυτά η αγάπη του για την γνώση και το πάθος του για την μελέτη τον έκαναν έναν πολύ βαθύ στοχαστή με οξύ αντινεωτερικό και αντιπροοδευτικό ύφος.Η αγάπη του για την μελέτη αντανακλάται στην βιβλιοθήκη των 30.000 βιβλίων του και στο ενδιαφέρον του για την κλασσική ελληνορωμαϊκή και γερμανική μεσαιωνική ιστορία,ένα στοιχείο που μπορεί να μας πει αρκετά για την πηγή των ιδεών του και την αγάπη του για την παράδοση. Ο ίδιος εμπνέεται από τις πολιτικές τάσεις της παραδοσιακής σκέψης και του πρώιμου συντηρητισμού,ενώ ταυτόχρονα έχει μια απέχθεια για τις πολιτικές θεωρίες και την πολιτική σαν πρακτική.Θα λέγαμε ότι ασχολείται με την πολιτική μέχρι εκεί που η μεταφυσική και η θεολογική σκέψη έχει ουσιαστικό ρόλο εντός της. Η μυστικιστική και μεταφυσική τάση στο λόγο του Ντάβιλα φαίνεται και από την οξεία επίθεση στον σύγχρονο πολιτισμό ,που τον κατηγορεί ως φονιά της ανθρώπινης πνευματικότητας.Το έργο του Ντάβιλα αποτελείται από μικρά αποφθέγματα και αφορισμούς.Μέσα σε αυτές τις λίγες ευκολονόητες γραμμές της σκέψης του,παρατηρείται η έντονη απέχθεια για τον προοδευτισμό.
Ο Ντάβιλα θεωρεί ότι ο καπιταλισμός και ο μαρξισμός είναι συνένοχοι σε αυτή την "αποπνευματικοποίηση" του σύγχρονου πολιτισμού.Αναφέρει ο Ντάβιλα:
"τον φιλελεύθερο τον συγκλονίζει περισσότερο η εκτέλεση του φονιά απ’όσο ο θάνατος του δολοφονημένου"
Σε αυτό το χωρίο ο Ντάβιλα αφουγκράζεται την μαθηματοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από το πρίσμα του αστικού φιλελευθερισμού.Ο άνθρωπος είναι ένας απλός αριθμός.Ένα μέσο στην πολύπλοκη κερδοσκοπική μηχανή ενός συστήματος που απαιτεί ωμή λειτουργικότητα ξεκομμένη από κάθε μεταφυσική και θεολογική πίστη.Οι ιεραρχίες για τον Ντάβιλα έχουν θεία πνοή και είναι ευλογία για τις κοινωνίες,ενώ η ισότητα εμπεριέχει μια μεταφυσική διαστροφή.Ο ίδιος βαθιά πιστός καθολικός έδωσε ιδεολογικό περιεχόμενο στην πίστη του καθώς θεωρεί ότι ο καθολικισμός είναι αναπόσπαστο μέρος της κολομβιανής παράδοσης και κουλτούρας,ενώ παράλληλα δίνει περιεχόμενο στις έννοιες της ιεραρχίας και της παράδοσης.Τα θεολογικά ζητήματα γεννούν τα πολιτικά ερωτήματα για τον Ντάβιλα. Η τελευταία ιδέα προέρχεται από τον συντηρητικό Juan Donoso Cortes,τον στοχαστή που (μάλλον) επηρέασε και τον Καρλ Σμιτ για την δόμηση της "Πολιτικής Θεολογίας" του.
Για την διάχυση και την κίνηση των ιδεών ο Νικολά Γκόμες Ντάβιλα πιστεύει ότι η επικίνδυνες ιδέες δεν είναι οι λανθασμένες ιδέες,αλλά οι εν μέρει σωστές! Ο μαρξισμός ανέπτυξε ορθά την ιδέα της αλλοτρίωσης του εργαζόμενου από την μηχανοποιημένη εργασία του,το διαχωρισμό και την "απόσταση" του εργάτη με την ουσία της εργασίας του,παράλληλα όμως διαστρέβλωσε σε σημείο ύβρεως όλη την ανθρώπινη οντολογία,την ιστορία των ιδεών και του πολιτισμού. Το δηλητήριο της ημιλανθασμένης (ή ημίσωστης ιδέας) είχε ήδη ριζώσει.
Ο Ντάβιλα παραμένει ένας πεσιμιστής για τον αγώνα ενάντια στην διαφωτιστική νεωτερικότητα της γαλλικής επαναστάσεως. Για αυτόν η ιστορία δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.Είναι ένα ορμητικό ποτάμι που προχωράει χωρίς λύπηση και αιδώ. Η παράδοση για αυτόν έχει ήδη χάσει.Έχει ηττηθεί στο πεδίο των ιδεών και επομένως το βάρος της λύτρωσης πέφτει πάνω στον κάθε παραδοσιοκράτη ξεχωριστά.Αυτός έχει το καθήκον να διατηρήσει έστω στον βαθμό που του αναλογεί την ιεραρχία,την πνευματικότητα,την κληρονομιά και την παράδοση.Σκοπός του αντιδραστικού είναι να διατηρήσει και να δείξει το φως της μεταφυσικής αντίληψης του κόσμου στο σκοτάδι της υλιστικής μετριότητας.
Στην σημερινή υλιστική μεταμοντέρνα μετριότητα της ελληνικής πραγματικότητας,εκεί όπου ηχεί συνεχώς στα αυτιά σου η φράση "εγώ ανήκω στους ανθρώπους της εποχής μου" ο Ντάβιλα απλά θεωρεί αυτήν την άμορφη νεοαριστερή και φιλελεύθερη μάζα απλά ένα συνονθύλευμα αποκομμένων μελών-ανθρώπων που απλά συμφωνούν τυφλά με τις τάσεις ζωής των περισσότερων ηλίθιων σε μια κοινωνία.Άλλωστε :
«Η ζωή του σύγχρονου ανθρώπου ταλαντεύεται ανάμεσα σε δυο πόλους: τη φροντίδα των επιχειρήσεων και τη συνουσία»
Σε έναν κόσμο από ερείπια,εμείς θα παραμένουμε πιστοί αντιδραστικοί.
