Θα έλεγε κανείς πως ένα κείμενο θα ήταν φορτισμένο συναισθηματικά αν ξεκινούσε με την φράση "είμαστε νευριασμένοι", κι όμως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτή η αρχή. Είμαστε νευριασμένοι. Είμαστε η γενιά των 25+ στην οποία υποσχέθηκαν πολλά. Μια δουλειά κοντά στο αντικείμενο μας, ένα σταθερό εισόδημα, και στην άκρη του μυαλού μας μια οικογένεια με δύο παιδιά, ίσως σε μερικά χρόνια στο μέλλον. Φυσικά όλη αυτή η αδυναμία της πολιτείας να στηρίξει το παραδοσιακό μοντέλο δεν είναι καθαρά θέμα που βασίζεται στην οικονομία -θα ήταν αυτή μια πρώτη διατύπωση που θα έκανε κάποιος, πως τα όνειρά μας διαλύθηκαν μετά την κρίση- αλλά στη λογική (lifestyle;) της αναλωσιμότητας που υπαγορεύει αυτός ο μοντέρνος τρόπος ζωής.
Ο γάμος δεν είναι η πανάκεια φυσικά, ούτε ο απώτερος σκοπός του ανθρώπου, αλλά παρατηρεί κανείς αυτή την έννοια της αναλωσιμότητας όχι μόνο στον επαγγελματικό αλλά και στον προσωπικό τομέα. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι πως τα όνειρα μας που βασίστηκαν στο τρίπτυχο "οικογένεια-δουλειά-αυτονομία", αλλά στο μεγάλο κενό που επήλθε μετά από την συνειδητοποίηση πως δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιηθούν.
Έχουμε σκοτώσει την θρησκεία. Είναι ντεμοντέ, παλαιική, έτσι κι αλλιώς τα γνωρίζουμε όλα με το πάτημα ενός κουμπιού. Μέσα σε αυτό κενό που δημιουργήθηκε από την απουσία νοήματος προς την ζωή (το οποίο υπήρχε a priori στην κοινωνία μας παλιότερα και ονομαζόταν γυναίκα, παιδιά, γάμος, δουλειά), και φυσικά την απουσία του Θεού, ο μέσος νέος προσπαθεί να το καλύψει με οτιδήποτε αδειάζει το μυαλό του: σεξ, αλκοόλ, βιντεοπαιχνίδια, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οτιδήποτε μπορεί να του δώσει μια στιγμιαία ευχαρίστηση για να μπορέσει να κρατηθεί ζωντανός.
Κι όμως, μέσα σε αυτό τον παραλογισμό της απουσίας νοήματος, μας ζητούν να ανταπεξέλθουμε στις καθημερινές υποχρεώσεις του μέσου ανθρώπου. Οφείλεις να ψηφίσεις, να κάνεις σχέσεις, ακόμα κι αν θεωρήσαι αναλώσιμος, ουσιαστικά μια αφίσα εφηβικού boyband η οποία θα σκιστεί μέχρι να έρθει το επόμενο είδωλο, ακόμα και να παντρευτείς αν και οικονομικά οδηγείσαι σε ένα τέλμα!
Μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό, το θεωρούμε υποχρέωσή μας να αναδείξουμε την ιδεολογία του ποπ μηδενισμού.
Τι είναι ο ποπ μηδενισμός;
Ο ποπ μηδενισμός συνδυάζει τα στοιχεία της ποπ κουλτούρας και το φιλοσοφικό ρεύμα του μηδενισμού, της πεποίθησης δηλαδή πως η ζωή είναι άνευ νοήματος και σημασίας. Μια καινούρια συνειδητοποίηση είναι πως πολλά φιλοσοφικά ρεύματα έχουν μετοικίσει από τα βιβλία που κάποτε θα έπρεπε κάποιος να ψάξει στις βιβλιοθήκες, στα διάφορα μέσα της καθημερινότητάς μας, όπως ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, η μουσική και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η πρώτη λέξη "ποπ" αναφέρεται στην ταχύτητα με την οποία τα στοιχεία αυτά του μηδενισμού παρουσιάζονται. Μπορεί να παρατηρήσει κανείς ποστ όπως: "μάλωσα με τον φίλο μου, χωρίζουμε", και μετά από μια μέρα φωτογραφία με το νέο εραστή, ή δημόσια ποστ περί αυτοκτονιών, τα οποία φυσικά ξεχνιούνται μετά από μερικές μέρες, με το μέλλον του χρήστη που το πόσταρε να είναι αβέβαιο.
Κι όμως μας έχουν περάσει το συλλογικό μήνυμα πως είμαστε ξεχωριστοί, πως οι σκέψεις μας μετράνε, και πως ο έρωτας είναι η μόνη γιατρεία για τις μοναχικές ψυχές. Φυσικά όλη αυτή η φούσκα έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την πραγματικότητα: Οι σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας είναι αναλώσιμα, ζούμε σε ένα απόλυτο κενό και κάνουμε τα πάντα για να νιώσουμε μια μικρή ηλεκτροπληξία που θα μας κάνει να αισθανθούμε ζωντανοί. Ο ποπ (ή pulp, από τα παλιά μυθιστορήματα που γινόντουσαν πολτός αφού διαβαστούν) μηδενισμός είναι όλη αυτή η συνειδητοποίηση του κενό που αποτυπώνεται στα μέσα που καταναλώνουμε καθημερινά, και φυσικά όλοι σιωπούν για την ύπαρξή του. Αυτές είναι κάποιες σκέψεις, ένα καινούριο ξεκίνημα για κάτι μεγαλύτερο. Έπεται συνέχεια...