Από την εποχή του γυμνασίου θυμάμαι το υψωμενο δάχτυλο του καθηγητή μου, να μου υπαγορεύει πως τα ναρκωτικά είναι "κακά", και πως το να παρασυρθώ σε αυτά από τις κακές παρέες θα αποτελούσε ένα καθοριστικό γεγονός στη ζωή μου που θα με απομάκρυνε από το όνειρο της οικογένειας, καριέρας, και της εναρμονισμενης συνύπαρξης με τα υπόλοιπα άτομα της κοινωνίας.
Φυσικά είναι άξιο λόγου πως, παρόλο που δεν παρασύρθηκα ποτέ από τις εν λόγω παρέες, η ζωή μου, - ή καλύτερα οι ζωές μας - δεν έφτασε ποτέ σε αυτή την χολυγουντιανη νιρβάνα της "καριέρας", ή της "οικογένειας" που μας υποσχέθηκαν, αλλά αυτό ίσως είναι ένα θέμα για επόμενο άρθρο.
Το περίεργο στην όλη υπόθεση, είναι πως λόγω αυτής της κατηχησης, η οποία συνεχίστηκε φυσικά και στο λυκειο, η περιέργεια μου γιγαντωθηκε σε τέτοιο σημείο έτσι ώστε να προβώ σε αναζήτηση μέσω του αργότερου - από - χελώνα μόντεμ μου για τα ναρκωτικά, και σε ποια μορφή μπορεί να καταναλωθούν.
Με λίγα λόγια, το κήρυγμα του καθηγητή με έκανε αρκετά περίεργο έτσι ώστε να ψάξω να βρω για ποιο λόγο τα ναρκωτικά θεωρουνταν τόσο επικίνδυνα. Το ακόμα πιο ενδιαφέρον, είναι πως όταν η διαδικασία αυτή συνεχίστηκε (κυρίως από τους γονείς μου) κατά την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων, το αποτέλεσμα ήταν ακόμα πιο τραβηγμένο.
Η οποιαδήποτε αναφορά σε κατάχρηση με οδηγούσε σε πλήρη απάθεια. Δεν μπορούσα να νιώσω ούτε κάποια μορφή ενσυναίσθησης, ούτε κάποια ανησυχία για την χρήση τους, αφού με είχαν εμποτισει από μικρή ηλικία με πληροφορίες σχετικά με την μη καταλληλοτητα των ναρκωτικών, και πως η χρήση τους θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην κοινωνική μου απομόνωση.
Βγάζοντας τα συμπεράσματα μου από το συγκεκριμένο γεγονός, μπορώ να πω πως η απάθεια αυτή εξαπλώνεται από κάθε τι που τα ΜΜΕ προσπαθούν να προωθήσουν ως σημαντικό. Η αποδοχή για παράδειγμα των τρανσέξουαλ ατόμων έγινε με τόσο βίαιο τρόπο από τα ΜΜΕ και τα υπόλοιπα διάσημα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που η δίκαιη ενσωμάτωση τους, εξευτελιστηκε, λόγω της απαιτησης προσφωνησεων τους με συγκεκριμένα προσωνύμια, "or else"...
Φυσικά η όλη προώθηση των γιαλαντζι συναισθηματων αποδείχτηκε πως ήταν βούτυρο στο ψωμάκι της αριστεράς, αφού χρησιμοποίησε το δράμα κάποιων προσφύγων για να πουλήσει έτσι την ρητορική των ανοιχτων συνόρων. Αυτό που δεν κατάλαβαν όσοι κρύβονται πίσω από από την πλύση αυτή του εγκεφάλου, είναι πως όσο πιο πολύ πιεζουν από αριστερά, τόσο πιο μεγάλα αντιποινα θα έχουν από δεξιά.
Όσο πιο πολύ μας μεταδίδουν το δράμα κάποιων αθωων ψυχών, τόσο πιο πολύ μας μετατρέπουν σε συναισθηματικα αποστασιοποιημενα παθητικα όντα.
Κι αυτό γιατί η υπερδιέργεση της πληροφορίας οδηγεί σε συναισθηματικη απάθεια. Και η συναισθηματικη αυτή απάθεια οδηγεί στον ποπ μηδενισμο, δηλαδή στην εκμηδενιση των πάντων μέσα απο ποστς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τα τρολλ που ποσταρουν αφοριστικά συμπεράσματα ("όλοι ίδιοι είναι, αφήσαμε τους Έλληνες και πιάσαμε τους ξένους"), είναι απλά τα ινδικα χοιριδια της αριστερης λογικής της υπερφορτωσης συναισθημάτων που χρησιμοποιειουνται από τα ΜΜΕ.
Όσο πιο πολύ πιεζουν από αριστερά, τόσο πιο πολύ θα πιεζουν από δεξιά, και όσοι δεν αντιδρασουν ιδεολογικά, θα είναι απλά θύματα του ποπ μηδενισμου.
Ένα ακόμα ποστ για το πόσο μονοχρωμη είναι η ζωή, ένας αγώνας για εύκολο σεξ έτσι ώστε να αδειάσει το μυαλό από την κουλτούρα της υπερδιέργεσης.
Τα καλύτερα έπονται...